A vida nunha cidade galega sumida no provincialismo sérvelle a Alfredo Conde para poñer a andar uns personaxes e unhas situacións que conforman o seu tenso alegato a prol da liberdade.

Unha novela na que Alfredo Conde trata, unha vez máis, un dos temas recorrentes da súa obra narrativa: a difícil fronteira que separa a realidade do soño. Mesmo Aia, a moza inventada por Breixo nos seus longos monólogos, acaba existindo de verdade.

Os nove relatos deste libro están firmados en diferentes cidades: A Habana, Roma, Xenebra, Nova Iork, Aix-en-Provence, Palma de Mallorca, Frankfurt e Buenos Aires. O conxunto supón unha proba brillante da versatilidade do autor, que se move con absoluta naturalidade entre o relato lírico, o culto, o realista ou o máxico.

Este é un libro de relatos dominado pola presenza dun narrador que vai rememorando diversos episodios da súa infancia. Todo o libro está tinguido de elementos autobiográficos, podéndose ler como unha pequena crónica da infancia do seu autor e dos tempos que pasou na súa vila natal, aquí fortemente evocada.